Edmund Roman Orlik (ur. 26 stycznia 1918 w Rogoźnie, zm. 8 kwietnia 1982 w Opolu) – polski architekt, plutonowy podchorąży rezerwy broni pancernych Wojska Polskiego. W literaturze wojennej wymieniany jest także jako Roman Orlik.
Edmund Roman Orlik po maturze zgłosił się na ochotnika do służby wojskowej i w 1937 roku ukończył przeszkolenie w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie, po czym rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku, walczył w czasie kampanii wrześniowej w szwadronie czołgów 71 Dywizjonu Pancernego w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii.
18 września 1939 w czasie starcia pod Pociechą w Puszczy Kampinoskiej półpluton Orlika składający się z 1 czołgu TKS Orlika, uzbrojonego w nkm 20 mm oraz 2 czołgów TKS uzbrojonych w karabiny maszynowe, osłaniający Grupę Operacyjną Kawaleriigen. Romana Abrahama, zniszczył ogniem z 20 mm działka TKS Orlika 3 czołgi niemieckie z 1. Dywizji Lekkiej, prawdopodobnie typu PzKpfw 35(t). W wyniku starcia zginął m.in. dowódca niemieckiego plutonu – książę raciborski, 23-letni leutnant Wiktor IV Albrecht von Ratibor.
19 września brał udział w boju o Sieraków, skąd Niemców wyparto w nocy w wyniku natarcia na wieś 7. pułku strzelców konnych i 9. pułku ułanów z WBK. Niemcy ruszyli do natarcia wykorzystując kilkadziesiąt czołgów z 11 pułku pancernego (Panzer-Regiment 11) płka. Philippsa i 65 batalionu pancernego (Panzer-Abteilung 65) mjra Thomasa. Przy wsparciu 2 baterii 7. dywizjonu artylerii konnej i działek 7. pułku strzelców konnych zniszczono i uszkodzono ponad 20 czołgów, z czego 7 trafił, według jego relacji, TKS plutonowego Orlika, biorąc przy okazji 2 jeńców. Orlik doprowadził następnie swój czołg w składzie polskiego ugrupowania do Warszawy i brał udział w jej obronie, za co po wojnie został odznaczony Krzyżem Walecznych. Walczył w szeregach Armii Krajowej.
